تعاریف سازگاری اجتماعی
برای مفهوم سازگاری تعاریف متعددی از سوی اندیشمندان روانشناسی و جامعه شناسی ارائه شده است که در اینجا به برخی از این تعاریف پرداخته می شود: در لغت نامه ی دهخدا سازگاری به معنای موفقیت در کار، حسن سلوک و در مقابل آن ناسازگاری به عنوان بدسلوکی، بد رفتاری و سازگاری نکردن معنی شده است.
سینا و سینگ[۱](۱۹۹۳) از سازگاری تعریفی به این صورت ارائه می کند: سازگاری عبارت است از ثبات عاطفی و جسارت در روابط اجتماعی و نیز علاقه به تحصیل و مدرسه می باشد که به صورت سازگاری عاطفی، سازگاری اجتماعی و آموزشی دیده می شود(پورهمایون، ۱۳۸۸).
به نظر راجرز[۲] منظور از سازگاری انطباق متوالی با تغییرات و ایجاد ارتباط بین خود و محیط به نحوی است که حداکثر خویشتن سازی همراه با رفاه اجتماعی و رعایت حقوق خارجی را امکان پذیر سازد، به این ترتیب سازگاری به معنای همرنگی با جماعت نیست، بلکه سازگاری شناخت این حقیقت است که هر فرد باید هدف های خود را با چارچوبی اجتماعی و فرهنگی تطبیق نماید(شعاری نژاد، ۱۳۶۳).
به عقیده شعاری نژاد(۱۳۶۳) سازگاری عبارت است از:
۱- عمل برقرای یک رابطه روانشناختی رضایت بخش بین خود و گروه
۲- عمل پذیرش رفتار مناسب و تطابق با تغییرات محیطی
۳- سازگاری موجود زنده با تحریکات درونی و بیرونی
انسان موجودی اجتماعی است و ادامه زندگی او به صورت انفرادی غیر ممکن می باشد، از لحظه ای که فرد متولد می شود در ارتباط با دیگران می باشد و تأمین نیازهای او ایجاب می کند که با دیگران ارتباط داشته باشد و این نیاز به ارتباط در تمام مراحل رشد فرد وجود دارد(ماسن[۳]، ۱۳۸۳).
سازگاری اجتماعی عبارت است از؛ داشتن مهارت های لازم برای به کار گیری و حفظ روابط حمایتی و رضایت بخش و کنار آمدن با محیط جامعه(باکر و سیریک[۴]، ۱۹۸۹ ؛ به نقل از استرداد و دیوکس[۵]، ۲۰۰۵).
سازگاری اجتماعی عبارت است از سازگاری شخص با محیط خود که ممکن است با تغییر دادن خود یا محیط به دست آید(پورافکاری، ۱۳۸۰).
[۱] – Sina and Sing
[۲] – Rogers
[۳] – Masen
[۴] – Barrosirk
[۵] – Steradad and Dopooks